De afdeling oplossingen

"Nee, meneer, u spreekt niet me de afdeling opzeggingen. U spreekt met de afdeling oplossingen"

Het is een grap die ik regelmatig maak op mijn werk, maar vaak is het wel waar klanten naar zoeken. Ze willen niet opzeggen, ze willen een oplossing. Mijn uitdaging is het om in elk gesprek de ideale oplossing voor de klant te vinden. Dit vraagt creativiteit, goed luisteren, logisch nadenken, maar vooral ook denken in mogelijkheden. Ik werk nog maar drie maanden bij Ziggo en ik heb het enorm naar mijn zin. Waarom? Ik mag nu op mijn werk toepassen, wat ik al een aantal jaar in mijn privéleven met veel plezier doe: Denken in mogelijkheden!

En na drie maanden kan ik zeggen dat ook mijn teamcoach en zijn collega's hetzelfde doen. Zoals ik jullie eerder verteld heb, toen ze me aannamen bij Ziggo ben ik volledig open geweest over mijn beperking. Tijdens mijn sollicitatie is aan mij gevraagd wat ik nodig heb om goed te functioneren. Hiermee is het kader bepaald en binnen dit kader functioneer ik als ieder ander. Het kost mijn teamcoach elke week vijf minuutjes om mijn rooster aan te passen, er zal aan mij niet gevraagd worden om extra uren te werken en als ik het uit wil leggen krijg ik te horen: "Afspraak is afspraak Helma, je zeurt niet. We hebben dit afgesproken en dus doen we het zo." Het heeft even geduurd, maar nu geloof ik dat ze het ook echt zo zien. En daar word ik blij van. 

Door dit kader is er iets heel moois gebeurd. Ik heb geen beperking meer! Op mijn werk ben ik gewoon Helma, help ik klanten, denk ik mee, maak ik grappen, werk ik samen en doe ik mijn best voor een mooi resultaat. Ben ik dan niet meer ziek? Helaas wel, maar ik voel me nog maar een dag in de vier weken patiënt. De andere 27 dagen ben ik retentiemedewerker bij Ziggo en is mijn talent veel belangrijker dan mijn beperking.

Ik hoop dat andere werkgevers hier een voorbeeld aan nemen. Het klinkt makkelijk, maar ik geloof dat het kan. Als je maar denkt in mogelijkheden. Waarom zou iemand die blind is of in een rolstoel zit zijn werk minder goed kunnen doen dan een ander? Als hun talent centraal gesteld wordt en het kader voor deze mensen bepaald is, kunnen zij net zo goed functioneren als ieder ander. En geldt dit ook niet voor mensen zonder beperking? Ik begrijp heel goed dat dit niet zomaar voor elkaar is. Het vergt flexibiliteit, creativiteit en goed luisteren. Maar ik geloof dat het veel meer oplevert. Een werknemer, die kan functioneren zonder beperking levert ook heel veel op. Hij is gemotiveerder, loyaler en krijgt ruimte om op te bloeien. Dat zul je terugzien in resultaten. Een win-win situatie, als je het mij vraagt!

Laten we talent centraal stellen! En mocht je hier over in gesprek willen, er zijn meerdere partijen die je hier graag bij helpen.
Het UWV: UWV werkgevers
Randstad participatie: Randstad participatie
Enuitzendbureau: Enuitzendbureau

Solliciteren: Je beperking inzetten als kracht

Solliciteren met een beperking is niet makkelijk. Ik ben de eerste die dat toegeeft...Maar, het kan wel! Het afgelopen jaar bij Telfort heb ik een heleboel geleerd en dan vooral hoe ik het beste uit mezelf kan halen. Dit heeft mij geholpen om mezelf beter te leren kennen, mezelf te verkopen en te leren dromen. Werken met een beperking is heel goed mogelijk, alleen zul jij een werkgever moeten overtuigen dat jij juist met je 'beperking' de ideale kandidaat bent voor de baan!

Dus, je bent chronisch ziek, je hebt een fysieke beperking of misschien wel autisme. Betekent dit dat je niets kan betekenen voor een werkgever? Betekent het dat je lastig bent? Of dat je niet mee kan doen? Absoluut niet, het omgekeerde is waar! Je kunt een unieke toevoeging zijn voor het bedrijf van je toekomstige werkgever. Je hebt talenten, die mensen zonder 'beperking' niet hebben. Als je dat duidelijk hebt wordt solliciteren een stuk makkelijker!

Voor ik bij Telfort werd aangenomen heb ik zelf ook een hoop fouten gemaakt met solliciteren. Uit pure onzekerheid vertelde ik werkgevers liever van wat voor regelingen zij gebruik konden maken als ze mij zouden aannemen en welke aanpassingen ik nodig had. Waardoor ik een heel duidelijk beeld schepte wat er voor 'nadelen' zaten aan mij als werknemer. Ik vergat te vertellen waar mijn kracht lag en wat mijn talenten waren.....ik boekte dan ook weinig succes. 

Gelukkig prikte Ralf, van Randstad Participatie hier doorheen en kreeg ik een uniek opstapje. Een jaar later had ik maar 1 sollicitatiegesprek nodig om een nieuwe baan te vinden. 

Wat deed ik anders? Ik ben volledig open geweest over mijn beperking. "Ik heb MS, daardoor kan ik goed omgaan met tegenslagen, ken ik mezelf en mijn eigen grenzen erg goed en heb ik last van chronisch optimisme. Ik moet wel, anders wordt zo'n ziekte wel erg zwaar en niet onbelangrijk, opgeven komt niet in mijn woordenboek voor" Ik ben dus wel open geweest, maar ik heb een positief beeld geschept, in plaats van negatief. Veel later in het gesprek werd dan ook pas besproken wat ik nodig had om goed te kunnen functioneren.

Ik kan dit iedereen aanraden. Voor je gaat solliciteren, kijk kritisch naar jezelf, naar je sterke punten en je beperkingen. Ga op zoek naar wat jou uniek maakt, wat heeft je gevormd tot wie je nu bent en hoe kun je dit positief inzetten voor je toekomstige werkgever. Dit is voor veel mensen lastig, wij Hollanders houden nu eenmaal niet van opscheppen.
Maar dit is geen opscheppen, het is eerlijk zijn over jezelf. Erken waar je niet goed in bent, maar erken ook waar je kracht ligt. Met een beperking is dit misschien lastiger, maar ik weet zeker dat ook jij talenten hebt, die juist door je beperking sterker ontwikkeld zijn! Als je er zelf niet uitkomt, vraag het dan na in je omgeving. Vrienden en familie kijken weer heel anders naar jou, dan je naar jezelf kijkt. Als je dit scherp hebt gaat het je zeker helpen in je volgende sollicitatie gesprek!

En mocht je op zoek zijn naar een opstapje? Randstap participatie helpt je graag met zoeken! 

Diploma uitreiking bij KPN

Een jaar geleden belandde ik, samen met 39 anderen in een warm bad bij Telfort. In een jaar tijd zijn we met zijn allen klaar gestoomd om weer helemaal mee te kunnen draaien op de arbeidsmarkt. Dit werd een jaar van hard werken, persoonlijke ontwikkeling, coaching, training, lesdagen, praktijkoefening, waar iedereen keihard geknokt heeft om het beste uit ons en uit zichzelf te halen.

Het was een jaar waarin we geholpen zijn om ons eigen talent te leren kennen en te laten opbloeien. Maar wat ik vooral geleerd heb is, is dat ik veel meer kan dan ik dacht. Ik durf weer te dromen!

Afgelopen vrijdag was de afsluiting van dit jaar met een feestelijke diploma uitreiking. Het was een mooi feest, waar we vreselijk verwend zijn en natuurlijk iedereen zijn MBO3 diploma voor contactcenter medewerker in ontvangst mocht nemen. 

Ik ben supertrots, maar ook erg dankbaar dat ik deze kans gehad heb!

Hier kun je een mooie compilatie van de middag vinden: https://www.youtube.com/watch?v=V4E2yJTKHhs

In gesprek met D66

Gisteren brachten we mijn dochter naar scouting. Ze had de overgebleven taart van mijn diploma uitreiking meegekregen om uit te delen, maar dat was iets te veel om op de fiets mee te krijgen :). Daarna gingen we op pad om ons tosti ijzer te vervangen. Niet super noodzakelijk, maar tosti's zijn wel erg lekker.
Aangekomen in het winkelcentrum zagen we een foodtruck en nieuwsgierig als ik ben ging ik even kijken. Door een vriendelijke meneer, met een D66 jas aan werd mij een broodje tonijn aangeboden. Ik snapte wel wat hier de bedoeling van was, maar goed....De verkiezingen komen eraan dus ik was wel benieuwd wat hij te vertellen had.

We raakten in gesprek en wat ik erg leuk vond, de man was geen reclame aan het maken, de fractie Alkmaar wilde vooral in gesprek om te kijken wat er speelt op straat. Dus de arme man vroeg mij of ik nog punten had

Mijn man begon te lachen en zei: "Weet je heel zeker dat je dat wil weten?" Maar dit wakkerde de nieuwsgierigheid van de man alleen maar verder aan. En zo begonnen we een goed gesprek over de participatiewet. In het kort uitgelegd: Deze wet moet mensen met een arbeidsbeperking helpen om makkelijker aan het werk te komen. Bedrijven hebben een banenafspraak gemaakt, waarin ze afgesproken hebben om meer mensen met een arbeidsbeperking in dienst te nemen. Dit wordt gecontroleerd door middel van het doelgroepenregister. Hierin is iedereen die volgens de participatiewet een arbeidsbeperking heeft opgenomen. Maar.....en hier gaat het mis. Niet alle groepen zijn hierin opgenomen. Mensen die nooit een uitkering hebben gehad of mensen die net als ik, 100% zijn afgekeurd staan er niet in.

Dit was een eyeopener voor de vriendelijke man, met wie ik stond te praten. Want hij trok zelf al de conclusie dat het voor mij dus, in plaats van makkelijker, moeilijker gemaakt wordt om een baan te vinden. En dat is helemaal waar, want logischerwijs nemen bedrijven liever mensen aan die in het doelgroepenregister staan, zodat ze kunnen voldoen aan de banenafspraak.
En ik zou dolgraag willen dat mensen met een arbeidsbeperking makkelijker aan een baan komen, maar dan moeten er wel gelijke kansen komen voor iedereen met een arbeidsbeperking.

Gelukkig was hij dat helemaal met me eens en gaat hij dit punt meenemen naar de fractie. Ik hoop van harte dat dat geen loze belofte is, maar dat ik er nog eens iets van terug hoor. Want ik stop niet met lawaai maken, tot dit veranderd is!


Meer info over de participatiewet: rijksoverheid - participatiewet
D66 fractie Alkmaar:D66 - fractie Alkmaar

Hoe mijn reis door het doolhof begonnen is

Toen ik in 2011 ziek werd en het snel slechter met me ging had ik nooit verwacht dat ik aan dit avontuur zou beginnen. De artsen vertelden mij dat ik nooit meer aan het werk zou gaan en ook het UWV was het daar helemaal mee eens. Ik kreeg een IVA uitkering en ik moest me er maar bij neerleggen.

Maar de omstandigheden veranderden. Tegen alle verwachtingen in werd ik stabiel en ging het steeds beter met me. Ik wilde weer iets doen, thuis zitten is niets voor mij. Ik begon met vrijwilligerswerk, hartstikke leuk, maar nog een jaar verder was ik wel toe aan iets nieuws. Ik wilde weer een betaalde baan. Toen ontdekte ik het doolhof van wet en regelgeving. Solliciteren ging wel, maar uiteindelijk krijg ik keer op keer te horen dat werkgevers het risico niet aan durfden. 

Uiteindelijk in augustus 2015 had ik het opgegeven, ik moest me er maar bij neerleggen. Toen kwam Randstad participatie op mijn pad. Ik werd gebeld voor een leuke functie bij Telfort, of ik wilde solliciteren. Ik was dolenthousiast, maar ook onzeker...Het was wel ver reizen, leren en werken, zou ik dat wel aankunnen, zou mijn ziekte niet te veel in de weg zitten? 

Maar na een goed gesprek en een nachtje slapen klom ik in de pen en solliciteerde ik vol enthousiasme. Als ik het niet zou proberen, zou ik me tenslotte altijd blijven afvragen of ik het wel gekund had. 

Inmiddels zijn we ruim een jaar verder. Ik heb geen moment spijt gehad van mijn keuze. Het was een jaar van algemene ontwikkeling, zelfvertrouwen opbouwen, leren dromen, doorzetten en werken. Ik heb mijn mbo3 diploma gehaald en nu een superleuke baan bij Ziggo en ik ben niet aangenomen ondanks mijn beperking. Maar ik ben aangenomen vanwege mijn talent!

In mijn blog wil ik jullie op de hoogte van mijn avonturen in dit doolhof, van de regelingen die er zijn en hoe je met een beetje creatief nadenken elke beperking om kan zetten als kracht voor zowel werkgever als werknemer. 

Veel leesplezier!